In Memoriam

Details
Hits: 799

* 18-03-1959     † 30-11-2012

 

Gillis is overleden op 30 november 2012

 

Gillis is 56 jaar oud geworden. Hij is een LvtW'er van van het eerste uur. Excentriek in hoedanigheid, apart in persoonlijkheid, gewaardeerd om zijn kennis en bijzonder in zijn visie op de dingen des levens.Maar bovenal een geliefd en onvervangbaar persoon binnen en buiten de groep!

 

 

Schrijf reactie (0 Reacties)

Details
Hits: 835

* 12-08-1949     † 07-04-2016

 

Ruud is overleden op 7 april 2016

 

Met medeweten van en met goedkeuren van Nico hieronder zijn woorden ter nagedachtenis aan Ruud; uitgesproken en onderschreven door alle LvtW'ers, tijdens de afscheidsceremonie in "De Lantaern, Nieuwegein, vrijdag 15 april 2016.

 

Lieve Ineke, beste familie, vrienden, mede los van ’t Wiefers.

Wat is het tegenovergestelde van cardioloog, een opmerking als deze zo uit het niets tijdens ons werk op de intensive care, dat was kenmerkend voor Ruud. “Cardio sprak de waarheid”, zei hij dan. Humor, vooral zijn droge opmerkingen soms omgeven met een vleugje cynisme ….. was tot het laatst toe kenmerkend voor Ruud. Zelfs op zijn sterfbed, een dag voor zijn overlijden, zei ik tegen hem. Jochie (dat is lokaal taal gebruik hier in de regio….), ik kom de komende dagen nog wel ff bij je kijken, maar ik weet niet of je er dan nog bent, “nou ik hoop het niet”, zei hij….

Zijn uiterlijk verraad zijn innerlijk, groots en gezellig aanwezig, een olijke man, zeer gevat een unieke taalvirtuoos. Ruud onze vriend en moeder van LvtW is niet meer….

De meeste van ons kennen Ruud al van eind jaren 80, van het AZU, toen nog gelegen aan de Catharijne Singel in Utrecht. Hij moest in het begin, na zijn ervaringen als leidinggevende van de afdeling haematologie, even wennen om weer veldspeler te zijn, maar daarin hij had al snel zijn draai gevonden op de intensive care van het H.L.I. en patientenzorg stond bij hem dan ook hoog in het vaandel. Humor was een vast onderdeel voor ons en Ruud in het bijzonder. Eén anekdote die bij ons nog regelmatig de revu passeert, wil ik u dan ook niet onthouden. Een voorval waarbij een statige stoet witte jassen stil hield bij een patient, laat ik het netjes zeggen van meer dan gemiddelde maatschappelijke komaf, waar ook meer dan gemiddeld aandacht aan werd geschonken…..Ruud onderbrak het gepeins van de witte vloed (zo noemden ook wij dat op humoristische wijze in ons vakjargon….) : “de patient van mij is net zo ziek en daar kijkt geen hond naar…….” en “deze patient heeft last van harde bonken”. deze uitdrukking was stévast Ruuds opmerking wanneer de maagdarm passage te wensen over liet….De professor keek op was enigszins sprakeloos en vroeg Ruud: “Hebt u soms op de grote vaart gezeten?”, “Hoezo????”, vroeg Ruud, “uw taalgebruik is zo apart….”

Vanaf 1993 op initiatief van Gerrit Jan gingen we met een klein groepje van 6 een weekend naar de Ardennen (Los van’t Wief, zoals we dat tot op de dag van vandaag nog steeds elk jaar doen). Voorwaarde om mee te gaan was dat je werkzaam was op de IC. Toch duurde het nog een aantal jaren voordat Ruud met ons mee ging. Het was Ineke die hem dat zetje gaf om toch maar eens mee te gaan met ons. En vanaf het eerste moment had Ruud het prima naar zijn zin. In de jaren die volgden kon hij al maanden van te voren uitzien naar een weekend waarin het sportieve gebeuren in de loop der jaren (overigens niet alleen bij Ruud) steeds meer plaats ging maken voor, een gezellig culinair samenzijn. Ruud zijn jeu de boules competitie was de laatste jaren een vast onderdeel van ons weekend in de Belgische Ardennen. Wanneer je als groep vrienden zolang met elkaar optrekt is dat natuurlijk heel bijzonder, maar of je dat nou wilt of niet we kennen ook onze droevige momenten. Verlies van ouders en niet in de laatste plaats het overlijden van Gilles een paar jaar geleden en nu het verlies van onze vriend Ruud. Toen we met zijn allen vorig jaar oktober bij het gedenk plekje van Gilles stonden (een geo cache) voor de insiders onder u waar. Ik vroeg Ruud of hij het moeilijk vond hier te zijn wetende dat dit voor hem naar alle waarschijnlijkheid ook de laatste keer was deze plek te bezoeken. Dat was niet het geval zei hij. Op die plek in het bos, dat weet Ruud ook, plaatsen we de eerst volgende keer een fiere eik als herinnering aan hem en we zullen dan met zijn allen een toost uitbrengen met zijn favoriete Belgische biertje (karmeliet). Ruud zei recent nog tegen ons dat we vooral door moeten gaan met ons jaarlijkse treffen en de laatste van ons levert de sleutel in…..

Ruud waar je ook bent nu of wat je hiervan ook mee krijgt. Het was een groot voorrecht jouw gekend te hebben. Het ga je goed en we zullen je nooit vergeten. Ik wil afsluiten met wat jij ooit in 2005 geschreven hebt.LvtW for ever tot de dood ons scheidt…..